Overzicht likeuren

blue curacaoOverzicht van bekende likeuren

Absint
Absint is een sterkedrank op basis van anijs, absintalsem (Artemisia absinthium), venkel en een aantal aanvullende kruiden. Absint heeft meestal een groene of geelgroene tint, maar wordt soms als kleurloos distillaat gebotteld (blanke absint). Absint wordt op de markt gebracht met een variërend alcoholpercentage, dat soms flink boven de gangbare 40% (60 tot 70% of meer) kan liggen.
Absint wordt soms puur gedronken, maar gebruikelijk is om volgens een vast ritueel water en suiker toe te voegen. Een absintlepel met een suikerklontje wordt op het glas geplaatst. Vervolgens wordt ijskoud water over het suikerklontje gedruppeld en ten slotte wordt er goed geroerd. In een moderne variant van het absintritueel wordt het suikerklontje met absint geflambeerd.

Amaretto
Amaretto is een zoete likeur met amandelsmaak uit Italië. Amaretto wordt gemaakt met behulp van de pitten van amandelen of abrikozen of beide. De drank bevat ongeveer 28% alcohol. Het is geen destillaat maar een infusie, zoals limoncello.
De naam amaretto is afgeleid van het Italiaanse woord amaro, dat ‘bitter’ betekent. De likeur dankt z’n naam aan zijn bittere smaaktinten. Amaretto kan dus vertaald worden met ‘een beetje bitter’. Amaretto is dus niet te verwarren met het eveneens Italiaanse digestief Amaro, dat op basis van kruiden gemaakt wordt.
Amaretto leent zich goed voor het gebruik in cocktails:
French connection: 6 cl cognac en 4,5 cl amaretto (schud in een tot de helft met ijs gevulde shaker)
Godfather: 4,5 cl whisky en 2,25 cl amaretto (over ijs geschonken)
Godmother: 6 cl wodka en 3 cl amaretto (over ijs geschonken)
Honolulu Hammer Shooter: 4,5 cl wodka, 1,5 cl amaretto en 1 scheut ananassap (naar smaak toevoegen en roeren)
Een van de populairste merken is Disaronno originale. De amaretto van dit merk is in vrijwel elke slijterij te vinden en is te herkennen aan zijn karakteristieke vierkante vorm en dop van de fles. Het gerucht gaat dat in 1525 de schilder Bernardino Luini de opdracht had om een fresco van Madonna voor de kerk Santa Maria delle Grazie in Saronno te schilderen. Hij had toen een romantische affaire met een jonge vrouwelijke herbergier die hij als model gebruikte. Zij creëerde de likeur als gift voor haar minnaar. De makers beweren dat het recept sinds die tijd niet is veranderd. De fles is echter in de loop der tijd een aantal keren aangepast voordat de huidige bekende vierkante fles werd ontworpen.

Amaro

Amarula
Amarula is een Zuid-Afrikaanse likeur uit Phalaborwa, een stad op de rand van het Kruger National Park en is gemaakt van suiker, room en de vrucht van de Afrikaanse marulaboom (Sclerocarrya birrea), ook wel olifantenboom genoemd.
Amarula is op de markt sinds september 1989 en heeft een fruitige karamelsmaak. Het bevat 17% vol. alcohol.
Vanwege de associatie van de marulaboom met olifanten, deze eten graag marulavruchten, is de olifant gekozen als symbool van de drank.

Apfelkorn
Apfelkorn is een zoete appellikeur gemaakt van 100% tarwegestookte alcohol gemengd met appels en bevat 18% alcohol. De originele Apfelkorn wordt gemaakt door het bedrijf Berentzen. Veel drinkers kennen Apfelkorn van de wintersport uit de après-skitenten en feestcafés.
In 1758 stichtte Johann Bernhard Berentzen het internationale Berentzen-bedrijf in Haselünne, en het hoofdkantoor is daar nog steeds gevestigd. De lancering van Berentzen Apfelkorn in 1976 zorgde voor een groei van een regionaal bedrijf tot een nationaal en internationaal bedrijf. Berentzen Apfelkorn is nog steeds een van de meest populaire dranken van het Berentzen-bedrijf. Een verdere mijlpaal in de geschiedenis van het merk was de lancering van Berentzen SaurerApfel in 1993. In 1995 creëerde Berentzen de eerste seizoensdrank; WinterApfel.
Apfelkorn kent verschillende varianten:
SaurerApfel
SaurerApfel is gemaakt van de zuurdere Granny-Smithappel en daardoor minder zoet dan Apfelkorn. SaurerApfel bevat 16% alcohol.
Winter Apfel
De winterse variant van Berentzen Apfelkorn, een seizoensproduct met een specerij als kaneel. Berentzen WinterApfel bevat 18% alcohol. Deze variant is op vele manieren te drinken: ijskoud, over ijs en warm (het kan opgewarmd worden in de magnetron, als het maar niet aan de kook gebracht wordt)
Peerkorn
Berentzen Peerkorn bevat 15% alcohol en heeft de smaak van peren.

Arak
Arak of araq is een heldere, kleurloze, ongezoete, gedistilleerde alcoholische drank met een anijssmaak. Arak wordt geproduceerd in het Nabije Oosten, en wel in de landen Syrië, Libanon, Jordanië en Israël. Arak moet niet verward worden met de gelijknamige drank arak uit Indonesië.

Becherovka

Bénédictine
Bénédictine is een alcoholische kruidendrank met een alcoholpercentage van 40%, uit de Franse kustplaats Fécamp, gelegen in Normandië, ontstaan uit een door een monnik gebrouwen elixer.
Het ontstaan van de Bénédictine voert terug tot de Renaissance toen een Venetiaanse monnik van de Abdij van Fécamp, Dom Bernardo Vincelli, een elixer creëerde van 27 verschillende planten en kruiden verzameld uit alle windstreken. Dit elixer werd gedronken aan het hof van de Franse koning Frans I en de -mede daardoor- populair geworden drank werd tot het eind van de 18e eeuw door de Benedictijner monniken gefabriceerd.
Door de verwarring en chaos tijdens de Franse Revolutie was het recept bijna verloren geraakt. In 1791 kocht een notabel uit Fécamp een 16e-eeuws manuscript met het recept voor het elixer. Het manuscript kwam in zijn bibliotheek terecht, waar Alexandre le Grand (een ver familielid) in 1863 het recept bij toeval terugvond. Het lukte hem om het recept te ontcijferen en de likeur opnieuw te maken. Hij moderniseerde het recept en noemde het Bénédictine.
Palais de la Bénédictine, Fécamp, Normandië
Zijn likeur werd al snel populair: in 1873 bereikte de productie bijna de 150.000 flessen per jaar. Door dit succes besloot Alexander le Grand in juni 1876 tot het oprichten van de firma Bénédictine SA met een startkapitaal van 2.200.000 francs.
In 1882 besloot Alexandre le Grand een bijzonder pand te laten bouwen om de distilleerderij in te huisvesten; een museumpaleis. Op deze bijzondere plaats wordt de alcoholische drank nog steeds gemaakt. Het paleismuseum staat aan de voet van de rotsen in Fécamp en kijkt uit over Het Kanaal. Alexandre le Grand wilde dat het gebouw een gecombineerde functie kreeg, als museum en als distilleerderij. Als museum herbergt het een grote collectie kunst uit de 14e, 15e en 16e eeuw en regelmatig zijn er tentoonstellingen van moderne kunst.
Het paleis, ontworpen door de architect Camille Albert, werd voor het eerst in gebruik genomen in 1888. Vier jaar later werd het door brand verwoest en onmiddellijk daarna herbouwd in zijn huidige vorm, een mengsel van gotische- en renaissancekunst.
De gebruikte kruiden voor de fabricage van Bénédictine zijn onder andere: angelica, hysop, jeneverbes, mirre, saffraan, aloë, arnica, thee, tijm, koriander, kruidnagel, citroen en kaneel. Deze kruiden geven Bénédictine zijn speciale smaak en aroma. De totale lijst van kruiden is fabrieksgeheim.
Bénédictine kan puur als likeur gedronken worden. Zowel met als zonder ijsblokje. Ook wordt het wel gebruikt in nagerechten, sauzen en in gerechten met groenten, vlees, zeevruchten of kip.

Bruidstranen
Bruidstranen – een goudlikeur – is een likeur, gemaakt uit gedestilleerd water, alcohol, suiker, kaneel, walnoot, zoethout en 24 karaats bladgoud of bladzilver. De naam “Bruidstranen” is ooit bedacht door producenten van deze drank en is verbonden met de traditie ze tijdens de bruidsdagen en op een bruiloft te drinken. De naam komt van het oudhollandse tranen (druppels), dat het bladgoud in de drank voorstelt.
Het zoete drankje met de zwevende goudschilfers kunnen de zogenaamde “tranen van de bruid” voorstellen. Dit naar het idee van “tranen van geluk”. Later in het huwelijk zou de vrouw met het schenken van deze likeur haar echtgenoot kunnen laten herinneren naar hun trouwdag en huwelijksdaad.
Een andere betekenis van bruidstranen is als aanduiding van het diner dat aan de ouders van de bruid werd aangeboden bij de ondertrouw. Dit symboliseerde het afscheid van de bruid van haar jeugd en het verlaten van het ouderlijk huis.

Chartreuse
Chartreuse is een kruidenlikeur genoemd naar het kartuizerklooster in de Franse Alpen en bereid door kartuizers van de Grande Chartreuse in de buurt van Grenoble. De drank is gemaakt van 130 verschillende planten, (Alpen)kruiden en specerijen. De basis van alle likeuren vormt de elixer, nog steeds gemaakt naar het ingewikkelde recept dat de monniken in 1605 in bezit kregen, en toen al als erg oud gezien werd. Elixer komt uit het Arabisch en betekent: “de steen der wijzen’. De Chartreuse likeuren behoren tot de meest complexe producten op drankgebied.
Er zijn enkele soorten waarbij de rijping ongeveer van 4 tot 12 jaar duurt:
Geel (40%)
Geel (42%) v.e.p. (viellissement exceptionellement prolongee)
Groen (55%)
Groen (54%) v.e.p.
Liqueur du 9° Centenaire (47%)
Chartreuse 1605 (56%)
Elixir Végétal de la Grande-Chartreuse (71%)

Cointreau
Cointreau (uitspraak [kwɛ̃ntro]) is een soort triple sec likeur, en wordt gemaakt door Rémy Cointreau, in Saint-Barthélemy-d’Anjou, een voorstad van Angers, Frankrijk. Cointreau haalt zijn sinaasappels van over de hele wereld, vooral Spanje en Haïti. Cointreau heeft een alcoholpercentage van 40%, wat erg sterk is voor een triple sec: normaal gesproken heeft deze een alcoholpercentage van 23%.
In 1849 werd Cointreau voor het eerst gemaakt door de twee broers Cointreau, Adolphe en Édouard-Jean, die zochten naar nieuwe likeuren met ingrediënten uit de regio. Een zoon van Édouard-Jean merkte dat de likeuren na enige tijd hun smaak verloren en ging op zoek naar likeur welke zijn smaak vast zou houden tot wanneer men het ging drinken.
Na veel proberen kwam hij uiteindelijk terecht bij een likeur op basis van zoete en bittere sinaasappels uit exotische landen.
Om Cointreau te onderscheiden van andere likeuren ontwierp Édouard-Jean een opvallende fles. Deze vierkante fles met afgeplatte hoeken wordt nog steeds gebruikt.
In totaal worden er een vijftal verschillende sinaasappelsoorten gebruikt: Bigarade, Comuna, Cadanera, Salustiana en Pera.
Alleen de schillen van deze sinaasappels worden gebruikt. De vruchten worden geplukt voor ze rijp zijn en de schillen worden verwijderd. Vervolgens worden de schillen in de zon gedroogd en naar de fabriek in Frankrijk verscheept. De schillen worden vervolgens in alcohol geweekt, waardoor zij hun smaak afgeven.

Crème de cassis
Crème de cassis is een zoete donkerrode likeur met zwarte bessensmaak. De moderne versie van de drank verscheen voor het eerst in de omgeving van Bourgondië in 1841 en verving de “Ratafia de Cassis” van eerdere eeuwen. Het wordt gemaakt door geplette zwarte bessen in alcohol te drenken en vervolgens met suiker te zoeten. Crème de cassis is een specialiteit van Bourgondië maar het wordt ook gemaakt in andere Franse regio’s, zelfs in Luxemburg en Quebec.
De kwaliteit van crème de cassis is afhankelijk van zowel de verscheidenheid van de gebruikte vruchten als de inhoud van de bessen en het productieproces. Drank met het label Crème de Cassis de Dijon bevat gegarandeerd bessen uit de gemeente Dijon. Een Interprofessional Syndicate heeft sinds 1997 geprobeerd om een “Appellation d’Origine Contrôlée” te verkrijgen voor “Crème de Cassis de Bourgogne”, dat zowel de afkomst als de verscheidenheid van de vruchten zou garanderen, alsook het aantal bessen in het voor de productie gebruikte recept.
Jaarlijks wordt bijna 16 miljoen liter Crème de cassis geproduceerd, die grotendeels in Frankrijk geconsumeerd wordt, en deels geëxporteerd.
Door een kleine hoeveelheid Crème de cassis in een wijnglas aan te vullen met de droge witte wijn Aligoté krijg je het aperitief Kir. Voor een Kir Royale moet men Crémant de Bourgogne nemen en voor een Kir Imperial champagne.

Crème de menthe

Danziger Goldwasser

Domaine de Canton

Drambuie
Drambuie (uitgesproken als drem boewie of drem bjoewie) is een merk likeur dat op basis van Schotse whisky gemaakt is. Andere ingrediënten zijn kruiden en heidehoning. Drambuie wordt al vanaf 1746 op het Schotse eiland Skye gemaakt volgens een gedeeltelijk geheim recept. Bekend is dat er verschillende single malt whisky’s voor worden gebruikt, die tussen de 15 en 17 jaar oud zijn.
De naam is afkomstig van het Schots-Gaelische an dram buidheach: “een drank die bevredigt”. Drambuie wordt ook vaak (onterecht) op z’n Frans uitgesproken als dram bwie, terwijl het van oorsprong niet uit Frankrijk komt.

Dropshot
Dropshot is een Nederlandse droplikeur gebrouwen door De Kuyper in Schiedam. Het alcoholpercentage is 20%, waardoor het alleen in slijterijen verkocht mag worden. Sinds 2010 bestaat er een variant met 14,9 procent, die ook in de supermarkt verkocht mag worden. Dropshot wordt meestal genuttigd in een shotglas, is zwart van kleur en smaakt naar salmiak. De slogan van Dropshot is “It’s Black Magic”. Het wordt verkocht in flessen van 10 en 70 cl.
Overmatig gebruik wordt door De Kuyper afgeraden voor mensen met een hoge bloeddruk, omdat zoethout bloeddrukverhogend werkt.

Elixir d’Alost
Elixir d’Alost is een kruidenlikeur die sinds 1940 wordt bereid door de Aalsterse likeurstokerij van de familie De Smedt.
Dhr. René De Smedt was wijnhandelaar en likeurstoker op het O.L.V.-plein in Aalst. In deze stokerij creëerde de oprichter in 1940 een streekrecept voor de stad Aalst, den ‘Elixir d’Alost’; Een krachtige gezondheidslikeur van 35° vol alc. Deze populaire kruidenlikeur, typisch voor Oilsjt werd jarenlang verhandeld, maar na René zijn dood werd het bedrijf stopgezet en verdween deze drank. De achterkleinkinderen van René vonden in de wijnkelder van hun grootmoeder nog een laatste originele volle fles Elixir d’Alost. Na smaakanalyse in een labo kon deze drank in zijn oorspronkelijke staat terug tot leven worden gewekt begin 2014.
Meer dan 20 verschillende planten- en kruidensoorten liggen aan de basis van deze likeur. Ze worden eerst gemacereerd en dan gedestilleerd. Het resultaat rijpt daarna in eikenhouten vaten.
Elixir d’Alost kan men puur drinken of met ijs of in koffie, maar ook in allerlei cocktails verwerken. Ook kan de likeur in de gastronomie gebruikt worden.

Elixir d’Anvers
Elixir d’Anvers is een kruidenlikeur die sinds 1863 wordt bereid door de Antwerpse likeurstokerij van de familie De Beukelaer (de NV FX De Beukelaer).
De oprichter, François-Xavier De Beukelaer, geboren te Ekeren op 18 april 1838, stelde het recept in 1863 op punt na jarenlang experimenteren. De likeur werd snel bekend voor zijn goede digestieve en weldoende eigenschappen. Hij werd o.a. ook tegen kolieken bij paarden gebruikt. De likeur wordt nog steeds volgens dit oorspronkelijk recept geproduceerd. De likeurstokerij was eerst gevestigd op de Paardenmarkt in Antwerpen. Sedert 1894 bevindt het bedrijf zich aan de Haantjeslei. FX De Beukelaer is een van de oudste destilleerderijen van België en hofleverancier.
32 verschillende planten- en kruidensoorten liggen aan de basis van deze likeur. Ze worden eerst gemacereerd en dan gedestilleerd. Het resultaat rijpt daarna in eikenhouten vaten. In het totaal duurt het productieproces ongeveer vijf maanden.
Elixir d’Anvers kan men puur drinken of met ijs of in koffie, maar ook in allerlei cocktails verwerken. Ook kan de likeur in de gastronomie gebruikt worden. Op de officiële website zijn een aantal recepten met Elixir d’Anvers te vinden.

Els La Vera
Els La Vera, ook kortweg Els, Elske, Aels of Aelske genoemd, is een kruidenbitter uit Nederlands Limburg.
In 1821 begon G.J.H. Hennekens een distilleerderij op landgoed Genbroek in Beek. In 1828 verhuisde deze naar het centrum van Beek. Els La Vera is gebaseerd op een bijna twee eeuwen oud familierecept. De familie Hennekens en de verwante familie Sangers bleven tot 1980 actief, waarna de rechten op het merk van de kruidenbitter overgenomen werden door de Amsterdamse jeneverproducent Lucas Bols, waardoor de productie uit Limburg verdween.
De drank bevat onder meer alsem, wat zorgt voor de bittere smaak. Daarnaast zit er steranijs in. Het alchoholpercentage is 34%.
Els La Vera, is, naast koffie, een essentieel ingrediënt voor de bereiding van een Limburgse koffie.

Frangelico
Frangelico is de merknaam van een alcoholische drank. Ze wordt gemaakt in de Noord-Italiaanse provincie Piëmont op basis van hazelnoten, cacao en vanillebessen. Ze kan puur of met ijs worden gedronken, en wordt ook vaak gebruikt als ingrediënt voor cocktails, met koffie, of in nagerechten.
De geschiedenis van Frangelico gaat meer dan 300 jaar terug tot de aanwezigheid van vroeg christelijke monniken in de heuvels van Piëmont.
Hun kennis van voedsel en drank zou ook de kunst van het distilleren omvatten; speciaal het gebruik van wilde hazelnoten en andere plaatselijke kruiden en specerijen zou geleid hebben tot een likeur waarop de huidige Frangelico gebaseerd is.
De naam is ook gebaseerd op dezelfde plaatselijke legende en komt van Fra. Angelico, een in de 17e eeuw als kluizenaar levende monnik in de schitterende heuvels van Piëmont.
De Frangelico-fles is een directe verwijzing naar deze historie. Hij heeft de vorm van een habijt met de traditionele touwgordel om het middel en staat garant voor authenticiteit en kwaliteit.

Galliano
Liquore Galliano L’Autentico, beter bekend als Galliano, is een zoete kruidenlikeur. De drank werd in 1896 voor het eerst gemaakt door Arturo Vaccari, een Italiaans destillateur. Hij vernoemde de likeur naar Giuseppe Galliano, een Italiaanse oorlogsheld. Galliano is het basisingrediënt in de Harvey Wallbanger en andere cocktails.

Génépi

Goldstrike
Goldstrike (Gold Strike) is een Nederlands goudhoudende kaneellikeur gebrouwen door Lucas Bols.
Het heeft een alcoholpercentage van 50% en kan puur en eventueel gekoeld gedronken worden, maar leent zich ook voor mixdrankjes. De bekendste combinaties met Goldstrike zijn Gold Digger (met wodka), Fort Knox (met tonic), Black Gold (met cola), Royal Energy (met energy drink), Stuiterbal (met Blue Curacao) en Fireball (met Fanta).
De Goldstrike wordt vaak genuttigd op een zeer kenmerkende manier: De goed gekoelde drank wordt in shotglaasjes geschonken, de “deelnemers” ademen uit en na het in één keer achterover gooien van het glaasje, worden de wijs- en middelvinger verticaal stevig op de lippen gedrukt. Door de kleine opening wordt vervolgens goed geïnhaleerd. Deze methode is ontstaan als drinkspelletje vanwege het feit dat vroeg of laat volledig inhaleren niet meer mogelijk is en er dus altijd wel iemand als proestende verliezer aangewezen kan worden. Tevens wordt Goldstrike vaak in brand gestoken om het vervolgens door een rietje op te drinken.
De oorspronkelijke Nederlandse naam van deze goudlikeur is “Bruidstranen”. Er worden tegenwoordig onder die naam echter ook enkele likeuren verkocht die een alcoholpercentage hebben van rond de 30%. Deze worden gestookt uit gedestilleerd water, alcohol, suiker, kaneel, walnoot, zoethout en bevatten ook 23,9 karaats bladgoud of bladzilver; ook wel Silverstrike (Silver Strike) genaamd. Andere vergelijkbare goudhoudende likeuren zijn Goldwasser en Goldschläger.

Goudlikeur
Goudlikeur is een transparante likeur die in verschillende landen in verschillende varianten gemaakt wordt. De meeste hebben een zoete smaak van kaneel en citrusfruit. Het alcoholpercentage is ongeveer 30%. Sommige varianten gaan tot 50%. In deze drank zweven schilfers van 22- tot 24-karaat bladgoud. Daar deze schilfers uiterst dun zijn, kan men ze niet proeven of nauwelijks in de mond waarnemen.
Wanneer de fles enige tijd stilstaat zullen de goudschilfers naar de bodem zakken. Hierom moet de fles voor het uitschenken een paar keer gekeerd – op de kop gehouden – worden om ze gelijkmatig over de inhoud te verdelen.
Al aan het hof van Lodewijk de XIV zou deze drank als status zijn geschonken, hoewel Nederlandse distillateurs menen dat het een Oudhollandse likeur uit de 17e eeuw betreft.
De moderne goudlikeur heeft niets van wat alchemisten in de 16e eeuw weleens voorschreven. Dat waren drankjes waaraan goud werd toegevoegd, zogenaamde verjongingselixers. Diane de Poitiers geloofde daarin, maar zou er juist aan gestorven zijn. Het bladgoud zou een medicinale werking hebben op het darmstelsel zoals men tegenwoordig kent van goudinjecties ter bestrijding van reuma.
Andere benamingen voor deze drank zijn Goldwasser en Goldlikeur. Varianten op de goudlikeur zijn Danziger Goldwasser en Goldstrike.
“Bruidstranen” is een Nederlandse bijbenaming die door bepaalde producenten bedacht is en waaraan een traditie verbonden is.

Gran Classico Bitter

Guignolet
Guignolet is een kersenlikeur die wordt bekomen door kersen te macereren in alcohol. Hij afkomstig uit de streek van Anjou in Frankrijk; een van de belangrijkste producenten ervan is de firma Giffard uit de buurt van Angers.
De naam is afkomstig van guigne (zoete kers), één van de kersensoorten waarmee de likeur wordt bereid. Het alcoholgehalte is 16 tot 18 volumeprocent.

Hierbas

Jägermeister
Jägermeister (Duits voor jachtmeester) is een kruidenlikeur met 35% alcohol die in Wolfenbüttel in Duitsland vervaardigd wordt. Hij lijkt op de Deense maagbitter Gammel Dansk en het Hongaarse Unicum.
Het geheime recept voor Jägermeister dateert uit 1934 en bevat 56 kruiden. Van de 56 kruiden zijn er naar verluidt 50 bekend; de overige 6 worden geheimgehouden. In 1935 verscheen de drank op de Duitse markt. Sinds de jaren 70 wordt hij geëxporteerd. In Nederland wordt al jarenlang reclame gemaakt met de slogan … alleen als ie ijs- en ijskoud is. Dat suggereert dat de smaak erg sterk zal zijn als het drankje niet gekoeld is.
Oorspronkelijk was de kruidendrank bedoeld als een geneesmiddel voor alles, een panacee. Hij werd gebruikt tegen een hardnekkig kuchje tot en met problemen met de ingewanden. In Duitsland wordt hij nog steeds als digestief gebruikt, en staat zo in de (medicijn)kast van vele Duitse huishoudens. Het drankje had hierdoor een oude-mannenimago maar mede door de vele marketing wordt het tegenwoordig veel in het uitgaansleven gedronken. Hierdoor heeft het een stoer imago gekregen.
De likeur kan zowel puur (maar dan gekoeld) of als mixdrankje worden gebruikt. Hij kan traditioneel gemixt worden met sinaasappelsap of Coca Cola, maar er bestaan ook speciale recepten in combinatie met cacao of melk. In een aantal landen bestaat de gewoonte de drank te mixen met de energiedrank Red Bull, een combinatie die Jägerbomb, Vliegend Hert of Turbojäger wordt genoemd. In Finland is de informele naam voor deze cocktail ‘accuzuur’.

Kahlúa
Kahlúa is de merknaam van een alcoholische drank. Ze wordt gemaakt door de internationale fabrikant Pernod Ricard en is een (van oorsprong Mexicaanse) koffielikeur als Tia Maria. Anders dan Tia Maria wordt Kahlúa gemaakt in White Plains, New York. In de smaak zijn hinten van rum, vanille en karamel te herkennnen. Ze kan puur of met ijs worden gedronken, en wordt ook vaak gebruikt als ingrediënt voor cocktails (bijvoorbeeld B-52, White Russian en Black Russian), met koffie, of in een nagerecht. In Nederland bevat Kahlúa 20% vol. alcohol. Er zijn tegenwoordig ook varianten: Kahlúa Especial, 35% vol. alcohol; Kahlúa Mocha; Kahlúa French Vanilla; Kahlúa Hazelnut, alle drie met 20% vol. alcohol. Verder zijn er ook ready-to-drink versies als White-russian, Mudslide en B-52 op de markt. Een andere bekende variant van de Kahlúa is de Blow Job. Deze cocktail is vaak een mix tussen Kahlúa en Baileys samen met slagroom.

Kitron
Kitron is een plaatselijke likeur op het Griekse eiland Naxos. Het wordt gemaakt van de vrucht en het blad van een speciaal soort citroen (citron), gecombineerd met alcohol en suiker.
Kitron wordt gemaakt in drie varianten, op het oog herkenbaar aan de kleur. De groene variant is erg zoet en bevat ongeveer 15% alcohol. De gele Kitron bevat weinig suiker en ongeveer 40% alcohol. De transparante versie van de likeur is tot slot de versie die daar tussenin ligt en is het meest toegankelijk is voor onervaren drinkers.
De drank werd voor het eerst gemaakt in 1896 in Halki, een dorp op Naxos. De destilleerderij is daar nog steeds gevestigd, en tegenwoordig gedeeltelijk te bezichtigen als museum. Kitron was in de jaren 80 in Europa redelijk populair, maar is tegenwoordig vrijwel alleen nog op Naxos verkrijgbaar.

Kraamanijs
Kraamanijs of anisette is een likeur gemaakt van zaad en knoppen van de anijsplant. Kraamanijs is, de naam zegt het al, een kraamdrank. De jonge moeder kreeg de drank in het kraambed.
Kraamanijs is in feite een vloeibare, alcoholische variant van de beschuit met muisjes. Oorspronkelijk – rond de zeventiende eeuw – werd het direct na de bevalling door de baker aan de kraamvrouw geschonken. Anijs had indertijd de reputatie dat het de baarmoeder na de geboorte snel tot de oorspronkelijke grootte kon terugbrengen, bovendien zou het de boze geesten bezweren (zie ook heksenkruid).
Kraamanijs wordt gemaakt van zaden en knoppen van de anijsplant. Andere heilzame ingrediënten waren valeriaan, kamille, steranijs en het verdovende alsem. Een effectieve manier om een vermoeide kraamvrouw rustig te krijgen… De allereerste anisette mocht dan wel rustgevend werken, goed smaken deed hij niet. Later werd het recept aangepast en kreeg ook de kraamvisite een glas. Bij kraamanijs worden krakelingen geserveerd, als symbool van het eeuwige leven daar ze geen einde hebben.
Anisette kan niet zelf gemaakt worden, althans niet makkelijk, het moet immers gestookt worden. Het is hier en daar nog wel te koop.

Krupnik

Kruškovac
De Kroatische drank Kruškovac is een likeur met een alcoholpercentage van rond de 25% en een opvallende oranje kleur die vergelijkbaar is met die van oranjebitter. De likeur wordt gemaakt van peren.
Het wordt vaak gedronken met ijs of gemixt met 7Up of sinaasappelsap.

Koum Quat
Koum Quat, Koum Kouat, Kumqouat of Corfu-likeur of Korfoe-likeur is een mierzoete, oranje likeur op basis van kumquat vruchten uit Corfu, Griekenland.

Kümmel

Kuemmerling
Kuemmerling is de merknaam van een bitterzoete kruidenlikeur. De bitters met 35% vol. alcohol worden sinds 1963 geproduceerd in Bodenheim (Mainz). Dagelijks worden daar tussen een half en een miljoen flesjes 0,02-liter flesjes gevuld.
In 1921 begon Hugo Kümmerling in Deesbach (Thüringen) met het ontwikkelen van een kruidenlikeur. Het geheime recept werd bedacht in 1938. Sinds de jaren ’50 is Kuemmerling wereldwijd, maar vooral in het voormalig oostblok, een veel gedronken drank.
Het onafhankelijke bedrijf Kuemmerling GmbH werd in 2001 overgenomen door Allied Domecq, maar bleef qua productie en leverantie wel in Duitse handen. In 2004 kwam er een tweede smaak Kuemmerling op de markt. Deze oranje(kleurige) variant is zoeter en heeft met 24% een aanzienlijk lager alcoholpercentage dan de originele Kuemmerling. Vooral vrouwen kiezen dit lichtere alternatief boven de traditionele flesjes.

Licor 43
Licor 43 (ook wel Cuarenta Y Tres of Licor Cuarenta Y Tres) is een zoete Spaanse likeur met een duidelijke vanillesmaak. Ze wordt sinds 1924 door Diego Zamorra S.A. in Cartagena gemaakt. Dit zou volgens een recept uit de 18e eeuw gebeuren. Export vindt plaats naar meer dan 60 landen, waarmee Licor 43 een van de bekendste Spaanse likeuren is.
Licor 43 heeft haar naam te danken aan de 43 ingrediënten die de likeur rijk is. Onder deze ingrediënten, die overigens allemaal natuurlijk zijn, bevinden zich onder andere sap van citrus- en andere vruchten, en extracten van aromatische planten. De likeur kan puur worden gedronken (al dan niet met ijs) en in of bij de koffie/thee. Daarnaast zijn vele longdrinks bekend, bijvoorbeeld met vruchtensappen zoals jus d’orange, cola of met melk.
Licor 43 heeft een alcoholpercentage van 31%.
Licor 43 zou afstammen van een drank die al bij het begin der jaartelling in de buurt van Cartagena werd gemaakt, genaamd Liquor Mirabilis. De Romeinse bezetter wilde Liquor Mirabilis aanvankelijk verbieden, maar het bleek een zo diepgewortelde traditie onder de plaatselijke bevolking dat het uiteindelijk naar alle uithoeken van het Romeinse Rijk werd geëxporteerd.

Limoncello
Limoncello is een Italiaanse alcoholische drank, met een alcoholpercentage van tussen de 30 en 35 procent, die wordt gemaakt van citroenen.
Het is een likeur die vooral bereid wordt in het zuiden van Italië, rond de golf van Napels, langs de Amalfikust en op het eiland Capri. Limoncello wordt ook geproduceerd op Sicilië, Sardinië en Malta, en zelfs in Frankrijk en Californië.
Traditioneel wordt limoncello gemaakt met citroenen uit de omgeving van Sorrento. Tegenwoordig worden ook wel andere citroenen gebruikt. Alleen limoncello die met citroenen uit de omgeving van Sorrento wordt gemaakt mag de naam Liquore di Limone di Sorrento I.G.P. dragen. De aanduiding IGP (Indicazione geografica protetta, in het nederlands: beschermde geografische aanduiding) garandeert dat er Sorrento-citroenen zijn gebruikt.
Limoncello is een likeur die in Italië ook vaak zelf wordt gemaakt. Voor het beste resultaat worden citroenen van Sorrento en (pure) alcohol van 95% gebruikt. De hoeveelheden variëren maar over het algemeen wordt aan een halve liter pure alcohol de schil van vijf biologische citroenen toegevoegd. De schil van niet-biologische citroenen bevatten veelal bestrijdingsmiddelen en kunnen daarom niet worden gebruikt. Na drie weken (of iets langer) wachten wordt een siroop van 400 gram suiker en 500 ml water toegevoegd. Na circa 10 dagen wordt de drank na filtrering overgegoten in flessen en is de limoncello geschikt voor consumptie.
Indien men niet de beschikking heeft over 95% alcohol kan men ook een andere alcoholbasis gebruiken, zoals grappa, wodka of jenever. Dit zal echter niet hetzelfde resultaat opleveren.
Limoncello wordt meestal zeer koud (4 à 5°C) na de maaltijd als digestief gedronken. Daarnaast wordt het ook meer en meer in cocktails gebruikt. Zo zijn bijvoorbeeld mixen met prosecco en tonic zeer populair.

Mama Juana

Mandarine Napoléon
Mandarine Napoléon is een Belgische vruchtenlikeur, gedistilleerd volgens een recept dat meer dan een eeuw oud is. Het is de vrucht van een harmonieus samengaan van mandarijnen en alcohol. Zijn pit en karakter bloeien open na geduldig rijpen in kelders.
De Mandarine Napoléon wordt puur of in cocktails gedronken en dient als basis in talrijke culinaire bereidingen.
Deze honderdjarige likeur werd bedacht door Antoine François de Fourcroy (1755-1809). Hij was scheikundige en zoon van de apotheker van de Hertog van Orléans. Antoine François deed studies geneeskunde en werd leraar aan de Academie van Schone Kunsten. Nadat hij opgenomen werd in de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, werd hij medewerker van Lavoisier, de vermaarde Franse scheikundige en stichter van de moderne scheikunde. Tijdens de Franse Revolutie werd Antoine François de Fourcroy, in 1793, benoemd tot directeur van het “Comité de l’Éducation Publique”. Zijn carrière ging in stijgende lijn tijdens het Directoire en tijdens het Keizerrijk. Als lid van de “Conseil d’État” onder Napoleon I, werd hij verheven tot Graaf van het Keizerrijk en werd hij onderscheiden met de graad van “Commandeur de la Légion d’Honneur”. Antoine François de Fourcroy had regelmatig een bijeenkomst met de keizer en noteerde de opvallendste punten van deze gesprekken in zijn dagboek. Eén van de aantekeningen over het privéleven van de keizer lag aan de wieg van de Mandarine Napoléon. Mandarijnen en tangerines deden hun intrede in Europa omstreeks 1800. Mandarijnen, uitheemse vruchten, waren bekend om hun opwekkende eigenschappen en het werd gebruikelijk een mandarijnmaantje in zijn cognac te soppen te leggen. Aan het einde van de 19e eeuw werd het verloren gewaande recept van de Mandarine Napoléon herontdekt en die likeur werd in 1892 voor het eerst op de markt gebracht onder de naam “Mandarine Napoléon, Grande Liqueur Impériale” door het Belgische bedrijf “Fourcroy”. De groep is ook eigenaar van het “Domaine Napoléon” te Seclin in de buurt van het Franse Rijsel. Dit domein is deels gericht op de likeur en bevat onder meer een museum.
Mandarine Napoléon is een vruchtenlikeur met een alcoholpercentage van 38%. De likeur is gemaakt op basis van cognac en mandarijnen, aangevuld met kruiden en specerijen en de kleurstoffen karmijnrood en karamel. Het geheime recept werd overgedragen van vader op zoon en was top secret van vijf generaties Fourcroys, die deze likeur in meer dan 137 landen verspreidden.
Sinds 1892 was Mandarine Napoléon in handen van de wijnhandelaars “Fourcroy” te Eigenbrakel. De likeur wordt in België gedistilleerd. In 2009 werd Mandarine Napoléon overgenomen door de Nederlandse drankenproducent Koninklijke De Kuyper.

Maraschino
Maraschino, marasquin of maraskijn is een bitterzoete, heldere likeur gemaakt op basis van de marascakers, een variëteit van de zure kers die geteeld wordt in de Kroatische regio Dalmatië, in het bijzonder in de provincie Zadar, alsmede in Torreglia (nabij Padua in Noord-Italië). Het recept is oorspronkelijk afkomstig uit de Dalmatische stad Zadar. Al in de 16e eeuw noteerden de Dominicanermonniken van het klooster in Zadar het recept van de Maraschino die zij produceerden. Toen in de 18e eeuw de industriële likeurproductie op gang kwam, veroverde de drank Europa.
Maraschino is een van de weinige likeuren die gedestilleerd worden. Het destillaat wordt gemaakt van zowel het vruchtvlees als de (gebroken) pit van de marascakers, wat de likeur zijn kenmerkende smaak, een amandelaroma, geeft. Honing is ook een onderdeel van het eeuwenoude recept. Het destillaat rijpt twee jaar in Finse essenhouten vaten, een houtsoort die geen kleur afgeeft, alvorens het wordt verdund en gesuikerd. Het wordt typisch gebotteld in flessen met een strojasje.
De likeur wordt verwerkt in cocktails en gebak. Als smaakstof wordt marasquin onder meer gebruikt in chipolatapudding.
Historische merken
Maraschino Luxardo (1821)
Distilleria Romano Vlahov
Fabbrica Maraschino Drioli (1759-1943)
Fabbrica Maraschino Stampalia

Mechitharine

Menta

Millz Premium
Millz Premium is een Belgische kruidenlikeur die op basis van twaalf verschillende kruiden gemaakt is. De naam “Millz” is bedacht door de producenten van de likeur en verwijst naar het Engelse woord “mill”, wat molen betekent.
Het gedeeltelijk geheime recept van Millz Premium bestaat uit een combinatie van twaalf verschillende kruiden. Onder deze ingrediënten, die overigens allemaal natuurlijk zijn, bevinden zich rozemarijn en pepermunt. De specifieke donkerrode kleur van de likeur wordt bekomen na een rijpingsproces van drie maanden. Het alcoholpercentage bedraagt 33%.
Twee Vlaams-Brabantse kruidenliefhebbers liggen aan de basis van Millz Premium en produceren de likeur voor het eerst in 1990 in familiale kring. Op dat moment werd deze vooral als digestief gedronken. Sinds 2011 wordt Millz Premium commercieel geproduceerd door Ken Langenakens.
Millz Premium kan zowel puur als met ijsblokjes gedronken worden. Ook kan de drank in cocktails worden verwerkt. Marc Mathieux, Belgische kampioen cocktailcreatie in 2012, ontwikkelde een aantal cocktails die overigens op de officiële website te raadplegen zijn.
Millz Premium won in 2012 de zilveren medaille en in 2013 de gouden medaille op het internationale Concours Mondial de Bruxelles.

Minttu

Mirto
Liquore di mirto of Mirto is een likeur, die afkomstig is uit Sardinië. Er bestaan twee varianten:
Mirto Rosso (rode Mirto) is een zoete likeur, die van de bessen van de mirte wordt gemaakt
Mirto Bianco (witte Mirto) is een droge likeur, die van de bloesem en de bladeren van de mirte
De Corsicaanse variant van Mirto heet Myrte.
Mirto Roso heeft iets weg van een kruidenbitter.

Nocino
Nocino is een likeur die hoofdzakelijk door maceratie en/of distillatie van hele, onrijpe walnoten (Juglans regia) is gearomatiseerd en die een gehalte aan suiker, uitgedrukt in invertsuiker, van ten minste 100 g per liter heeft. Het alcoholvolumegehalte van nocino is minstens 30 % vol.[1]
De likeur is afkomstig uit de regio van Emilia-Romagna in Italië. Het is een donkerbruine likeur met een aromatische, bitterzoete smaak. Commerciële nocino heeft een alcoholpercentage van rond de 40%.
“Nocino di Modena” (Italië) en “Orehovec” (Slovenië) zijn beschermde geografische aanduidingen van nocino.

Oranjebitter
Oranjebitter en oranjelikeur zijn likeuren bereid uit gedistilleerde curaçaoschillen, pomerans en brandewijn. Oorspronkelijk is aan oranjelikeur suiker toegevoegd en aan oranjebitter niet. Oranjebitter wordt gedronken tijdens feestelijkheden rond het Nederlandse Koninklijk Huis.
Oranjelikeur werd na 1620 ontwikkeld ter ere van verschillende door prins Frederik Hendrik gewonnen veldslagen. Tot circa 1800 was de drank vrij onbekend. Na het aantreden van de eerste Oranje koning Willem I in 1814 werd het product vernieuwd op de markt gebracht. Dit keer zonder suiker. Vandaar de naam oranjebitter. Tegenwoordig is men niet meer gecharmeerd van bitters en voegen de meeste producenten weer wat suiker toe.

Pisa
Pisa is een notenlikeur uit Toscane (Italië).
De likeur heeft een bruine kleur, wordt gebotteld in een vierkante bruine glazen fles met schuine voet en bevat ongeveer 24% alcohol. Hij wordt gemaakt met behulp van lokaal geteelde pistachezaden, amandelpitten en hazelnoten en gedestilleerd met suiker. De smaak wordt met lokale kruiden verder verfijnd. zodat een likeur ontstaat met een zachte nootachtig houtachtige smaak en geur. De likeur wordt gedronken als aperitief, met of zonder ijsblokjes en kan ook aan koffie worden toegevoegd. Het bedrijf brengt ook een met room aangelengde versie onder de merknaam Pise Cream Liqueur op de markt.

Ouzo
Ouzo is wellicht de bekendste Griekse alcoholische drank en heeft een alcoholpercentage van tussen de 37,5 en 44 procent. Sinds 25 oktober 2006 heeft ouzo binnen de Europese Unie de status van beschermde oorsprongsbenaming, wat bescherming biedt tegen namaak.
Een waarschijnlijke verklaring van de herkomst geeft Gerard Clauson in zijn boek “An Etymological Dictionary of Pre-Thirteenth Century Turkish”, Oxford 1972. Op bladzijde 288 zegt hij dat het woord “ouzo” is afgeleid van het woord “üzüm”, wat druiven betekent in het Turks.
Ouzo wordt in koperen ketels gedistilleerd uit een nauwkeurige combinatie alcohol (ethanol), anijs (Pimpinella anisum), steranijs, kardemom, maïs, angelica (engelwortel), lindebloesem en koriander. De precieze verhouding van de ingrediënten is vaak een goed bewaard (familie)geheim. Toch is de smaak die het meest naar voren komt die van anijs. Voor de eenvoudigere (goedkopere) ouzo wordt venkel gebruikt in plaats van anijs.
Vergelijkbare anijsdranken zijn raki (Turkije), sambuca (Italië), pastis (Frankrijk), hierbas (Balaeren) en absint (Frankrijk). Over anijs gedistilleerd kan ook tsipouro (Griekenland) lijken op ouzo.
De meeste ouzo wordt gemaakt op het eiland Lesbos, waar meer dan twintig ouzofabrieken staan.
Veel ouzofabriekjes zijn in familiehanden met goed bewaard gebleven geheime recepten, waardoor er veel specifieke te onderscheiden smaken zijn. Veel fabriekjes worden echter opgekocht door rijke buitenlandse firma’s, die de recepten zodanig aanpassen dat de ouzo bij een groter publiek beter in de smaak valt. Dit bevordert de export en komt de commercie ten goede, ten koste van de originele kwaliteit.
Als men ouzo in de koelkast bewaart zullen er kristalachtige schilfertjes in komen. Ouzo kan zowel puur als met water aangelengd worden gedronken. Ook kan de ouzo met een ijsblokje erin worden gedronken. Puur is de drank helder, met water aangelengd wordt ouzo iets melkachtig. Dit wordt veroorzaakt door de etherische oliën uit de anijs die moeilijk in water oplosbaar zijn en een emulsie veroorzaken. Hoe meer anijs er tijdens het distilleren wordt toegevoegd des te troebeler zal de ouzo worden bij aanlenging met water.[1]
De Griekse ouzeries (het achtervoegsel-Erie wordt geïmporteerd uit het Frans) zijn in bijna alle steden en dorpen te vinden. In deze met tl-verlichte caféachtige inrichtingen wordt de ouzo geserveerd met een hapje, de mezedes, zoals onder andere inktvis, sla, (zoute)sardines, gebakken courgette, komkommer, tomaat. Ouzo wordt langzaam nippend genoten, traditioneel gedeeld met anderen over een periode van enkele uren in de vroege avond.

Pastis
Pastis is een aperitief op basis van steranijs en kruidenextracten, dat met name in Frankrijk populair werd na het verbod op absint. Het alcoholpercentage ligt tussen de 40% en 45%. Voor consumptie wordt er koud water aan toegevoegd, waarbij de karakteristieke troebeling ontstaat.
Het Provençaalse woord pastis betekent zoiets als mengsel. De drank pastis vindt zijn oorsprong in de haven van Marseille, en de kruiden van het land weten zich er in verenigd met de kruiden en specerijen uit het Oosten (zoethout, anijs). Het recept van Paul Ricard uit 1932 bezorgde hem de status van wereldmarktleider in pastis.
Pastis wordt bereid door maceratie van plantaardig materiaal in alcohol. Een anijsdrank die door destillatie wordt verkregen, wordt geen pastis, maar anis (Fr.) genoemd (met Pernod als bekendste voorbeeld).
Verwante anijsdranken uit het Middellandse Zeegebied zijn sambuca (Italië), ouzo (Griekenland), raki (Turkije) en arak (Libanon, Syrië).
Alcoholische anijsdranken vinden hun oorsprong in een ver verleden. In verschillende oude beschavingen werden anijsdranken gedronken en al meer dan 7000 jaar geleden werd er gebruikgemaakt van anijs.

Patxaran
Patxaran (Baskisch en Catalaans) of pacharán (Spaans) is een likeur op basis van anijs en sleedoornbessen. De drank is afkomstig uit Baskenland en Navarra, maar is sinds de jaren vijftig bekend in heel Spanje. De naam van de likeur is van Baskische herkomst: patxaran is in die taal het woord voor sleedoorn.
De patxaran uit Navarra geniet sinds 1987 een Denominacion Espcifíca-status.

Peerke’s Nat
Peerke’s Nat (het ‘Tilburgs Slokje’) is een Tilburgse kruidenlikeur met een alcoholpercentage van 25%, die werd geïntroduceerd naar aanleiding van de zaligverklaring van de Tilburgse priester Peerke Donders op 23 mei 1982.

Pisang Ambon
Pisang Ambon is een likeur op basis van fruit en kruiden. Het heeft een overheersende bananensmaak en -geur. Pisang Ambon is gebaseerd op het recept van een oude Indische likeur. Dit verklaart ook de naam. ‘Pisang’ is Indonesisch voor banaan en Ambon verwijst naar het gelijknamige Indonesische eiland.
Pisang Ambon heeft een felgroene kleur en is een geregistreerd merk van Lucas Bols B.V.

Raki
Raki (Turks: rakı, uitspraak rakke) is een Turkse alcoholische drank, die meestal met anijs is gekruid. Er bestaat een Kretenzische variant van raki (ρακί), die men ook tsikoudia noemt. Raki heeft een alcoholpercentage van ongeveer 45% en wordt veelal met water aangelengd. De oorspronkelijk heldere raki wordt dan, indien er in de variant anijs zit, net als ouzo troebelwit. Daarom wordt Raki in Turkije ook wel aslan sütü genoemd, dat leeuwenmelk betekent.
De drank is verwant aan sommige andere sterkedranken uit het Middellandse Zeegebied en van de Balkan. Hij lijkt op onder andere pastis, sambuca, arak, masticha, țuică en (Colombiaanse) aguardiente.

Riga Black Balsam

Sambuca
Sambuca is een Italiaanse anijslikeur, met een alcoholpercentage van 40%. De meeste sambucasoorten zijn volledig helder, maar worden troebel bij het mengen met water. Hoewel de naam anders zou kunnen doen vermoeden, bevat sambuca geen vlierbessen (Sambucus). Traditioneel wordt een sambuca geserveerd met drie koffiebonen in het glas. Deze koffiebonen staan voor gezondheid, rijkdom en geluk. Een sambuca kan even aangestoken worden om een mooie ronde, dikke smaak te krijgen en om warm en koud tegelijk in de mond te krijgen. Soms worden er andere aroma’s aan toegevoegd, zoals mandarijn.
Onder jongeren is het zogenaamde ‘sambuca-sniffen’ populair. Hierbij wordt de sambuca eerst in brand gestoken, vervolgens wordt de handpalm op het glas geplaatst zodat het glas vacuüm trekt. Dan wordt de hand losgetrokken en worden de alcoholdampen opgesnoven. Daarna wordt het glas in één keer leeggedronken en wordt het glas opnieuw op de handpalm geplaatst. Tot slot wordt een rietje boven het glas gehouden om de laatste alcoholdampen op te zuigen. Hierdoor werkt de alcohol veel sneller in dan normaal en voelt de gebruiker zich vrijwel direct aangeschoten.

Schrobbelèr
Schrobbelèr is een Tilburgse likeur. Het heeft met 21,5% een wat lager alcoholpercentage dan de meeste kruidenbitters en is daardoor relatief zoet. Het drankje wordt verkocht in een stenen kruik en wordt koel gedronken uit het eigen glas, een hoog en smal kelkglaasje dat groter is dan een Jägermeisterglas.
Schrobbelèr is ontstaan in 1973 toen de Tilburgse ondernemer en likeurliefhebber Jan Wassing begon te experimenteren met een drankje met verlaagd alcoholgehalte dat geschikt moest zijn voor zijn zwakke maag. Het resultaat bleek aan te slaan aan de huisbar die hij “Bij de schrobbelaar” had gedoopt. Het drankje wordt nu gedestilleerd op het Tilburgse bedrijvenpark Loven door het Eindhovense bedrijf Schrobbeler BV, zonder streepje op de laatste lettergreep. De drank wordt vooral genuttigd tijdens het carnaval.
De naam is ontleend aan een beroep uit de textielindustrie, de schrobbelaar. Dit bijkans vergeten beroep tekent de eeuwenlange traditie die Tilburg de bijnaam Wolstad gaf: de schrobbelaar voerde de pas geverfde wol in de schrobbemolen die met borstels de vezels schoon schrobde en enigszins recht trok, een proces dat lijkt op het kaarden dat voor het verven gebeurt. Na het schrobben gingen de vezels naar de voorspinmachine. De schrobbelaar was een ongeschoolde, laagbetaalde kracht. Voor zover het beroep nog voorkomt, is het een toezichthoudende functie bij de machinale verwerking van wol.
Een andere bekende Tilburgse kruidenlikeur (met een wat hoger alcoholpercentage) is Peerke’s Nat.

Sloe gin
Sloe gin is een vruchtenlikeur die is verkregen door sleedoornbessen (ook sleepruimen genoemd) te macereren in gin en eventueel sleepruimensap toe te voegen. “Sloe” is een Engelse naam voor de sleedoorn (Prunus spinosa). Aan de likeur mogen natuurlijke aromastoffen toegevoegd worden.
Het alcoholgehalte van sloe gin bedraagt ten minste 25 vol %.

Southern Comfort
Southern Comfort is een uit de Verenigde Staten afkomstige alcoholische drank.
Zij is een fruitige en kruidige likeur, die wordt geproduceerd sinds 1874. Zoals de naam al aangeeft, heeft de drank zijn oorsprong in het zuiden van de Verenigde Staten. Hij wordt bereid volgens een traditioneel recept dat tot op heden nog steeds geheim is. Zeker is dat er perzik, sinaasappel, vanille, suiker en kaneel voor gebruikt wordt. De Special Reserve versie is gebaseerd op whiskey en niet op ongerijpte alcohol.
Het alcoholpercentage ligt rond de 40%.
Sinds 2013 wordt de likeur voor de Europese markt afgevuld door drankenproducent Konings in het Belgische Zonhoven.

Stellina

Strega
Strega of Liquore Strega is een Italiaanse kruidenlikeur, die door distilleerderij Strega Alberti Benevento SpA sinds 1860 in Benevento, Campania wordt gemaakt. De gele kleur wordt verkregen door het gebruik van saffraan. Strega heeft een alcoholgehalte van 40 vol%, met ongeveer 70 ingrediënten, waaronder munt en venkel. Strega is een digestief.
Het heeft een complexe smaak met duidelijk munt en naaldhout. Strega wordt gebruikt bij het maken van de Torta Caprese.
Strega is het Italiaanse woord voor heks en heksen na een legende op het gebied van Benevento kan terug naar de tijd van de Lombard invasie van Afrika worden getraceerd, deze naam was een logische keuze. In Engels sprekende landen, roept deze likeur en de heks (de heks).

Suze
Suze is een Franse aperitief op basis van gentiaan. Het is een goudkleurige drank met een bitterzoete smaak. Het alcoholgehalte was oorspronkelijk 35 à 37% (tegenwoordig 15).
Deze kruidenlikeur werd in 1889 gelanceerd door Fernand Moureaux, zaakvoerder van een distilleerderij in Maisons-Alfort, die een apéritif wilde die niet op wijn gebaseerd was. Félix Lebaupin, het hoofd van het laboratorium van Fernand Moureaux, had in 1885 een recept bedacht op basis van gentiaanwortels. De likeur, die toen nog geen naam had, kreeg een gouden medaille op de Wereldtentoonstelling van 1889 in Parijs.
De likeur werd pas enkele jaren later, vanaf 1895, op de markt gebracht. Henri Porte, de naaste medewerker van Moureaux, ontwierp de typische slanke fles die tot 2008 onveranderd bleef. Hij zou ook de naam Suze bedacht hebben. Suze was het koosnaampje van Suzanne Jaspart, de schoonzuster van Fernand Moureaux. Volgens een ander verhaal is de drank genoemd naar een riviertje in Zwitserland, waar de drank reeds vroeg bekend werd.
De likeur werd een groot succes in Frankrijk, mede dankzij intensieve reclame. Een vroege slogan was “Suze, l’amie de l’estomac” (de vriendin van de maag).
In 1912 maakte Pablo Picasso een kubistisch collage “Verre et bouteille de Suze”.
De jaarlijkse productie steeg van 900.000 liter in de jaren 1920 naar 13 miljoen in de jaren 1930. De distilleerderij van Moureaux werd in 1922 hernoemd tot Suze en er werd een tweede distilleerderij gebouwd in Pontarlier. In 1933 werd Suze “partner” van de Ronde van Frankrijk en in de reclame werd de likeur vaak met sport geassocieerd. Suze bleef prominent aanwezig in de publiciteitskaravaan van de Ronde van Frankrijk. In de jaren 1950 toerde de populaire accordeoniste Yvette Horner mee met de Suze-karavaan in de Tour.
In de jaren 1950 breidde de firma het gamma uit met Suze 16°, Suze Liqueur en Gin Suze. Maar de nieuwe zoete wijn Vabé werd een mislukking en leidde de firma naar het failliet. Pernod nam Suze over in 1965. Suze is tegenwoordig een merk van Pernod Ricard.

Tia Maria
Tia Maria is de merknaam van een alcoholische drank. De likeur wordt gemaakt door ILLVA Saronno, de fabrikant van onder andere Disaronno en is een koffielikeur als Kahlúa. Anders dan Kahlúa wordt Tia Maria gemaakt in Jamaica met Jamaica Blue Mountain koffiebonen. Ze kan puur of met ijs worden gedronken, en wordt ook vaak gebruikt als ingrediënt voor cocktails, met koffie, of in nagerechten.
Tia Maria betekent in het Spaans letterlijk “tante Maria”. De in de horeca-gelegenheden geschonken Spaanse koffie is koffie met Tia Maria erin.
Tia Maria heeft een donkerbruine kleur en heeft een alcoholpercentage van 20%.

Triple sec
Triple sec is een kleurloze, sterke likeur die naar sinaasappels smaakt en wordt gebruikt in duizenden cocktails en recepten als een zoet- en/of smaakmaker. De sinaasappelsmaak komt van de gedroogde schillen van (te) vroeg geplukte sinaasappels. De schillen worden in alcohol geweekt om de smaak te onttrekken.
Het woord ‘sec’ betekent ‘droog’ in het Frans, wat een gemis aan zoetheid zou inhouden. ‘Sec’, in dit geval, betekent ‘gedistilleerd’. De procedure die uit drie (Frans: Triple) distillaties bestaat, verklaart de kleurloosheid van deze likeur.
De originele triple sec is Combier, een likeur ontwikkeld door Jean-Baptiste Combier in 1834 in Saumur, Frankrijk. Hij is vergelijkbaar met een andere likeur genaamd Curaçao, die zijn origine heeft op het eiland Curaçao. Deze likeur dankt zijn smaak aan de schil van de bittere Larahasinaasappel. Hoewel beide likeuren overeenkomsten vertonen, dateert Curaçao van 1886, terwijl Combier reeds in 1834 gedistilleerd werd. Een andere bekende triple sec is Cointreau.
Triple sec heeft een gemiddeld alcoholpercentage van 30%, oftewel 60 proof, hoewel de verschillende merken variëren in percentage tussen 15% en 40%.

Underberg
Semper idem Underberg AG (Underberg-Gruppe) is een internationale fabrikant van een kruidendigestief en een wijn- en Sekthuis met talrijke deelnemingen in verschillende landen.
Het bedrijf werd op 17 juni 1846 door Hubert Underberg I en zijn echtgenote op hun huwelijksdag in het Rijnlandse stadje Rheinberg opgericht en is tegenwoordig nog steeds in handen van de familie Underberg. Het bekendste product van Underberg is de gelijknamige kruidenbitter. Met het kruidenbitter is Underberg al sinds 1860 in Oostenrijk en Hongarije present. In 1912 werd Underberg tot hofleverancier benoemd.
De onderneming wordt tegenwoordig geleid door Emil Underberg, Christiane Underberg en Hubertine Underberg-Ruder uit de vierde en vijfde generatie van de familie Underberg. Het familiebedrijf is verdeeld in meer dan 30 zelfstandige ondernemingen en op de loonlijst staan meer dan 1000 personeelsleden. Het bedrijf had in 2003 een omzet van 500 miljoen euro.
In 1972 nam Underberg de firma Gürtler in Korneuburg over, en verkreeg daarmee het eigendom van Schlumberger (Sekt), eveneens een voormalige hofleverancier.
Sinds 1996 behoort ook Anton Riemerschmid tot Underberg. In 1999 nam Underberg 50% van de aandelen van de in Rüdesheim am Rhein gevestigde wijndistilleerderij Asbach Uralt over; de andere helft was in het bezit van Bols dat tegenwoordig tot Rémy Cointreau behoort. Sinds 2002 is Asbach voor 100% eigendom van Underberg.
Het kruidendigestief wordt volgens een zorgvuldig geheimgehouden recept uit verschillende kruiden uit 43 landen geproduceerd en bevat 44 % alcohol. De productie moest in 1939 vanwege een tekort aan grondstoffen als gevolg van de Tweede Wereldoorlog worden gestaakt en werd pas in 1949 weer hervat.
In 1949 werd om de stagnerende afzet van de relatief dure kruidenbitter tegen te gaan door Emil Underberg I het tegenwoordig nog steeds gebruikte 20-ml portieflesje geïntroduceerd. Om plagiaat te voorkomen zijn alle bestanddelen zoals de vorm van het flesje, kleuren, etiket en de naam van de firma gedeponeerd als handelsmerk. In de jaren na de introductie van het portieflesje zijn door Underberg al meer dan 1200 gerechtelijke processen gevoerd tegen fabrikanten die plagiaat pleegden.
Het geheime en complexe productieproces geschiedt onder het devies semper idem, Latijn voor steeds gelijk. Alleen Emil Underberg, zijn vrouw en dochter, alsmede drie geestelijken zijn bekend met de geheime samenstelling van het kruidenmengsel. Underberg wordt alvorens het wordt afgevuld in de kleine 20-ml flesjes eerst enkele maanden opgeslagen in grote vaten van Sloveens eikenhout om te rijpen.

Unicum
Unicum of Zwack Unicum is een bittere kruidenlikeur uit Hongarije. Het wordt verpakt in een glazen bolle fles en gemaakt van diverse medicinale planten en kruiden. De kruidenlikeur en maagelixir is een extract uit meer dan 40 verschillende kruiden en wortels.
Zwack unicum werd voor het eerst gebrouwen in 1790 door Jozef Zwack. Het is deels een digestief, deels een aperitief. De smaak is bitterzoet. De drank wordt gerijpt in eikenhouten vaten.
Jozef Zwack was koninklijke fysicus aan het hof van de Habsburgse keizer Jozef II. Het drankje met meer dan 40 soorten kruiden is uniek, dat als men er één kruid uit verwijdert, het niet meer conform de originele smaak is.
De traditie wil dat de naam “Unicum” afkomstig is van de uitroep “Dat is een unicum!” van Jozef II. Hij zou zó verbaasd over de kwaliteit ervan zijn geweest dat hij zou uitgeroepen hebben dat het een “unicum” was.
Jozef Zwack, de oprichter van het bedrijf, was een patriarchaal figuur. Tot op hoge leeftijd (hij overleed op 94-jarige leeftijd) had hij de leiding over het distillatieproces en de marketing van zijn product.
De stokerij Zwack werd in 1840 in Pest gesticht en commercialiseert sindsdien de likeur volgens een familierecept. De productie werd na de Tweede Wereldoorlog onderbroken, maar nadien weer opgenomen in het toen genationaliseerde bedrijf. Na de val van het IJzeren Gordijn kocht de familie Zwack het bedrijf terug.
Zwack vervaardigt heden ten dage rond 220 verschillende soorten likeuren en brandy’s, waaronder Vilmos (een perenlikeur) en Barack Pálinka (een brandewijn van abrikozen).

Bron: wikipedia

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

  

  

  

A sample text widget

Etiam pulvinar consectetur dolor sed malesuada. Ut convallis euismod dolor nec pretium. Nunc ut tristique massa.

Nam sodales mi vitae dolor ullamcorper et vulputate enim accumsan. Morbi orci magna, tincidunt vitae molestie nec, molestie at mi. Nulla nulla lorem, suscipit in posuere in, interdum non magna.